Trente (Is it us? Ending)

I entered the walk in closet at my left and find something to wear for today. Because today, is the day. 

After few minutes of searching, I found a floral dress that will reach just above my knee. I hang it in one of the hook before I go to the undies section of the closet. I untied my robe before I wear my black panties, when I heard the door open. I immediately cover my chest as I saw who was it that's standing near the closet door.

"Sexy," he teased with his eyes roaming on my body.

"Landon!" suway ko at pinanlalakihan siya ng mata. Tumawa lang siya saka lumapit sa akin. Yinakap niya ako bago ko maramdaman ang labi niya sa noo ko.

"As if hindi ko pa nakita 'yan," natatawang sabi niya kaya hinampas ko siya bago yumakap rin sa kanya.

"Ang perv mo na," wika ko.

"Hindi kaya."

Then we were silent for a moment. Just like that; holding each other. Until he decided to broke the silence and asked if I'm nervous.

"Slight." I said truthfully. "Saka nilalamig na ko," I pouted kahit hindi naman niya nakikita.

He chuckled before letting go. "I'll help you."

Napakunot ang noo ko sa sinabi niya. Kaya napatingin ako sa kaniya nang kinuha niya 'yung kapares ng undies ko na bra saka isinuot sa akin. Sunod niyang kinuha 'yung dress na sinabit ko kanina at tinanggal ito sa hanger. "Hands up." He said and I obliged. Sinuot niya sa akin yung dress at hinatak pababa saka inayos ng kaunti.

"There..."

"Thanks... for spoiling me." Then I hugged him again. I just realized that I'm being clingy to him this morning.

"Ayaan mo na. Baka ito na 'yung huling beses na ma-spoiled kita."

Nakaramdam ako ng iba't ibang emosyon; malungkot, masaya pero nangingibabaw ang excitement.

Lumabas kami sa bahay at sumakay sa sasakyan niya. Agad itong umandar patungong ospital. Habang nagmamaneho siya ay hawak niya ang kamay ko at paminsan-minsan ay humihigpit ang kapit sa akin.

It's my time to asked. "Nervous?"

Mula sa kinauupuan ko ay nakita kong nguniti lang siya saka ipinagpatuloy ang pagmamaneho.

Pagkarating namin ay hinanap agad namin si Dr. Rin para malaman ang resulta ng test na ginawa niya.

Habang iniintay siya ay nakahawak pa rin sa akin si Landon. Alam ko na hindi siya mapakali at kinakabahan siya pero pinisil ko lang ang kamay niya.

"Magiging okay ang lahat."

As if on cue, pumasok si doktora Lee sa office niya. She give us some papers that shows the result before she speak.

"It's negative Mrs. Parker," I felt my heart sank.

"But Mr. Parker, you're matched." But smile as she continued.

Nagpasalamat kami at agad na sinabi na mag-schedule para sa gagawing pagsasalin ng dugo.

Pagkasabi sa amin kung kailan ito gaganapin ay dumiretso kami sa isang private room sa ospital. Pagkabukas pa lang ng pinto ay may bumati na agad sa amin kaya naman napangiti na agad ako.

"Mama! Papa!" Agad siyang bumaba sa kama at lumundag sa akin. Mabuti na lang at nakapagbalanse ako agad at nabuhat siya. Medyo inalalayan rin ako ni Landon para maayos siyang makarga.

She sweetly kiss me on both of my cheeks before giving me a tight hug. “I miss you, mama!” I give her a forehead kiss before responding. “I miss you too, baby.” She then turn to Landon.

"Papa!" I laughed at her energy and give her to Landon. She welcomed him the way she welcomed me with her kisses.

Pinabayaan ko na lang muna sila at dumiretso kila mama at papa--Landon's parents.

"Ma, kamusta po?" Tanong ko saka nagmano. Lumapit rin ako kay papa Ido at nagmano sa kaniya. I looked at him. He's better than the last time I saw him. May mga nakakabit pa rin sa kaniyang aparato pero mas okay siyang tingnan ngayon.

"Hay, nako, iha. Napakakulit nyang batang 'yan. Mabuti na lang at madali mauto sa ice cream.” Napatawa siya at ganoon rin ako. “Si Papa Ido mo, okay lang yan. Masamang samo 'yan kaya matagal pa. Di ba pay?"

The way she look at him make me smile. Then I wonder how strong love can be that it still make this two person together.

Tumawa lang ako at ganoon rin si Papa. Sumama na sa kwentuhan namin si Landon pagkalipas ng ilang sandali habang buhat-buhat si Cela.

Tumabi siya sa akin. Ilang oras rin kaming nagtagal roon bago umalis. Nakatulog na si Cela sa braso niya kanina kaya hindi na rin namin ginising.

Bago umalis ay sinabi namin kila papa kung kailan ang schedule ng pagsasalin ng dugo sa kaniya. Mabuti na lang talaga at match si Landon. Kailangan na kasi talaga ni papa Ido. Naubusan raw ng blood type O, e ayun pa naman ang kailangan.

Umalis kami kasama si Cela at ang yaya niya. Mahimbing siyang natutulog habang nakaunan sa binti ko. Sabi ko kasi ay ako na lang ang sa likod ng kotse at si yaya na lang ang sa harap. Pumayag naman si Landon at yaya since namimiss ko na talaga ang batang ‘to.

Napatingin ako sa labas ng sasakyan at nakitang nasa tapat kami ng seminteryo. A bittersweet smile form into my lips.

Today is our wedding day, and also mom's third death anniversary.

Marahan kong tinapik sa braso si Cela upang gisingin ngunit nanatili lang siyang nakapikit at yumakap lang sa akin.

“Inaantok pa 'ata. Buhatin ko na lang muna,” presinta ni Landon bago binuksan ang pinto ng driver’s seat at umikot sa likod para kunin sa akin si Cela.

“Thanks.”

“No prob.”

Naglakad kami papasok hangang sa pasukin namin ang isang museleyo. Pagkarating ay isang lalaking nakatalikod agad ng sumalubong sa amin. Bago pa siya humarap ay napansin ko ang pagpupunas niya ng kung ano sa mukha. Mapupula ang kaniyang mga mata ng humarap sa amin at doon ko lang napagtanto na umiiyak pala siya. Agad siyang nagpakita sa amin ng ngiti lalo na para kay Cela.

Agad na bumaba si Cela sa pagkakakarga ni Landon. “Lolo!” Sigaw nito na tila biglang nawala ang antok.

Sinalubong siya ng yakap ni dad bago siya tumingin sa amin. “Mga anak, buti nakarating kayo.”

Ngumiti ako saka siya niyakap ng umalis si Cela sa pagkakayakap sa kaniya. Binigyan ko siya ng halik sa pisngi. “Miss you, dad.”

“I miss you too, anak.”  Lumayo ako para makalapit rin sa kaniya si Landon at makapagmano.

I saw Cela in front of mom’s tomb. Nailapag na niya ang bulaklak na binili namin kanina bago makarating rito. She’s talking to mom's tomb like she’s really talking to mom. “Tapos lola alam mo ba…”

I smiled.  Sa tingin ko naman ay napalaki naming ng mabuti si Cela. “Hi, mom,” I greeted.

I looked back to Landon and dad. They look good together. It’s as if they are father and son. Binalik ko ang aking pansin kay mom.

Silently, I prayed and talked to mom. I’m asking for forgiveness and I hope she’ll support me on our decision.

Tumagal rin kami ng ilang oras doon dahil kinamusta pa naming sila dad at nagkuwentuhan. He also asked about Landon parents and said that he will visit them after this day.

Nagpaalam kami sa kanila. Si Cela ay maiiwan kay dad kasama ang yaya niya. Aalis pa kasi kami ni Landon.

Habang pinapatkbo niya ang sasakyan ay mabilis na dumaan sa aking isipan ang mga nangyari nitong nakaraang taon. Nakakabigla. Parang kailan lang Kinasal kami ni Landon tapos ganito na kami.

“This is it.” He squeezed my hand as the car stopped.

“Yeah.” Nasa loob kami ng kotse at hindi pa lumalabas kahit ilang minuto na ang lumipas. Ewan ko rin kung bakit. Siguro pinapakiramdaman namin ang isa't isa.

“’Wag na kaya tayo tumuloy?” alangang tanong niya.

“Landon, alam ko at alam mo na pareho tayong natatakot. Hindi natin alam kung anong mangyayari pagkatapos nito pero kung magiging mali man to, atleast sinubukan natin. Alam naman natin na nandiyan tayo para sa isa’t isa anuman ang mangyari. Alam ko na nasanay ka na sa akin—ganoon rin naman ako. Sobrang komportable na natin sa isa’t isa pero alam rin natin na may kulang. Na may mali. Na may pareho tayong hinahanap-hanap.”

We tried. We really do try to make our relationship work but it didn’t. I still remember one time nung nag-inom kami. Something almost happen. But Landon said he can’t. He felt guilty. hindi ko alam na umiiyak rin pala ako noon, nalaman ko lang nang pinunasan na niya ang mga luha ko. Sinuotan niya ako ng shirt at tumabi sa akin saka nahiga. We’re almost naked under the sheet and yet, nothing happened. I, myself was surprised.  Pwede pala ‘yon.

Since that day, we don’t push ourselves too much to each other. We do sweet shit for each other, flirt with each other and just go with the flow and yet, we found ourselves at this point of our life.

“Hmm, tara nga rito.” Umamba siya ng yakap kaya niyakap ko rin siya. Naramdaman kong hinalikan niya ang gilid ng ulo ko. “Siguro kung wala sila, in love na in love tayo sa isa’t isa.”

“Hmm,” I agreed. I closed my eyes as we stay in that position for some moments. I will surely miss this man.

At last, humiwalay siya sa akin saka ngumiti. “Ready?”

Tumango lang ako saka sabay kaming lumabas ng kotse. Hand in hand, we make our way in Atty. De Vera’s office.

In that office, together with everything around us, witness how Landon and I signed papers that will end the contract that bind us.

Then the next day, we break the news to our parents about the divorce.

🍷🗼🍷

“I saw her,” I smiled as I heard the news.

“That’s goo—”

“…with someone else.”

I heard how his voice broke. I stop caressing Cela hair who’s head is resting on my lap. She’s been sleeping for hours now. Siguro ay napagod sa byahe naming papuntang Paris.

Pinag-usapan pa naming ni Landon kung anong nangyari sa paghahanap niya kay Keina. Hanggang sa pinutol niya na ang tawag dahil raw gusto niya munang uminom. Sabi ko naman sa kaniya na isama niya sa Randell na bestfriend niya para makauwi siya ng ligtas. He is broken. He said that he's late. Too late. Tinanong ko kung ano ba ni Keina ‘yung kasama niyang lalaki pero hindi niya raw alam. I cheered him up by saying that maybe it was just a friend. But he said he didw know.

While talking to him, I can’t help but asked myself the same question. Am I too late too?

Ilang buwan na rin simula ng aprobahan ang divorce paper namin na nilakad ni Atty. De Vera. Aaminin kong hindi naging madali para sa lahat ng taong nasa paligid naming ang ginawa naming desisyon pero wala na rin silang nagawa. Naipaliwanag naman naming sa mga magulang naming ang lahat lalong lalo na kay Cela. Mabuti na lang at naintindihan nila.

🍷🗼🍷

Standing here in front of the tower is like pressing the replay button.  Memories of Eiffel and I flooded my head and a familiar feeling of happiness and pain swell in my heart.

I tried to distract myself and took a picture of the mighty tower. As I am about to click the capture button, someone from my right step in front of me blocking the view of the Eiffel Tower.

As I look at the picture, I’m unconsciously bit my lower lip.

The man in front of me have a ginger hair that’s exactly the same shade on our first encounter which was falling almost on his shoulders. His face have stubbles making him look more mature. His shoulders are more broaden than before. He’s taller than the last time I saw him. All of his features shouts maturity. But what can I say? It’s almost four years ago, when I last saw him on my wedding.

I slowly bring down my phone to my side and lift my head to face him.

“Hi.”

Hearing his voice instantly make my heart raced. It’s as if bolts of electricity suddenly rushed through my body. And I hate myself because I’m speechless despite the fact that I have a tone of words for him.

Gusto kong sumagot sa kaniya. Gusto kong magtanong kung kamusta siya. Kung okay ba siya. Kung anong nangyari sa kanila ni Keina dahil nabalitaan naming ni Landon na hindi sila magkasama. Kung may girlfriend ba siya ngayon. Kung inintay niya ba ko. Kung huli na ba para sa amin. Pero hindi ako nakapagsalita kaya tumango lang ako.

Gusto ko na umiyak. Paano kung akalain niya na ayaw ko siyang kausap? Baka magalit siya. Baka umalis siya!

Kaya naman pinilit kong magsalita. At ang tangin lumabas lang sa bibig ko ay isang nanginginig na “h-hi.”

Tiningnan niya ako sa mukha hanggang pababa na parang iniinspeksyon ang katauhan ko. Bigla tuloy akong na-conscious. Bigla siyang napahinto nang mapatingin siya sa kamay ko.

“So it’s true kung anong nabalitaan ko. Nag-devorce na kayo.” Napakunot ang noo ko. Doon ko lang naalala na hindi ko na nga pala suot yung wedding ring naming ni Landon. Itatanong ko pa lang sana kung saan niya nabalitaan pero nagsalita siya ulit.

“May boyfriend ka?” Nanlaki ang mata ko sa tanong niya pero umiling lang ako. Pakiramdam ko nag-init ang pisngi ko at gusto kong sampalin ang sarili ko dahil parang teenager ako kung mag-blush. “May mahal ka?”

‘oo. Ikaw,’ gusto kong isagot pero hindi ko nagawa dahil nagsalita siyang muli.

“Whatever. If ever you do, I will make you fall for me again. I will drown you with my love, Bree. And this time, handa na akong makipagpatayan mahalink mo lang ako at manatili sa tabi ko. I more than willing to get you pregnant so it will be your responsibility to marry me.”

Nanlaki ang mata ko saka siya himampas sa balikat. “Eiffel!”

Pakiramdam ko ay nangangamatis na sa pula ang mukha ko. Paano ba naman kasi. Kakakita pa lang namin ulit buntisin agad ako ang gusto!

His chuckles is like a song into my ears, that if there’s a repeat button, I’ll probably press it over and over again. “I’m happy that I can still make you blush, Bree.”

Lumapit siya sa akin at tinitigan ako sa mata. Alam ko, sa tinginan pa lang namin, naparating na naming sa isa’t isa ang nararamdaman namin.

And I don’t know if it’s me, or Eiffel or the magical place where in, that make us close the gap between us.

And the next thing I knew is we’re kissing with people around us giving us a round of applause.

He kissed me with so much love. With so much passion and so much hunger for the past years we’ve been away to each other.

God! I miss him so much!

That very moment was so magical but just like in fairytales, there will always be an antagonist. But instead of a witch, it was a princess. My precious princess.

“Hey. You! Why are you eating my mom’s face, huh?” she even pushed Eiffel but since she’s only five, it has no effect on him.

I smiled as people around us laughed. “mom, are you okay?”

Binuhat ko siya. “Yup, baby. I’m fine. Thanks for the rescue.”

“Anything for you mom.” Masuyo siyang yumakap sa akin.

Unti-unti ay umalis na rin yung mga tao. Nakita ko si Eiffel na nakatingin sa akin ay kay Cela na karga-karga ko. Nakakunot ang mga noo niya. “Anak mo?”

Tumango lang ako.

“Mom, I think I need to go to the restroom because I drunk too much of the fruit juice. But I don’t want you to be left here alone with that face-eating man.” Napatawa ako ng makitang ang sama ng tingin niya kay Eiffel.

“Just go with your yaya. Your mom is strong. I will be fine.”

“You sure?” tumango ako kaya tumakbo na siya sa yaya niya na nasa gilid lang kanina pa. Hinatid ko sila ng tingin hanggang sa hindi ko na sila makita. Bumaling ako kay Eiffel na nakasunod rin ang tingin kila Cela.

“Anak n'yo ni Landon?” I saw pain crossed his eyes as he asked me.

“Yes,” I saw his shoulder’s sagged, “adopted daughter namin.”

Looking into his eyes, I thought I can read what’s running in his mind. But I can’t. Instead, what I saw is a mixture of different emotions specially confusion. And I want to give him the assurance and clarity of what I felt about him before it's too late. So, I said it.

“Je t'aime.”

I was expecting the same response.  Akala ko sasabihin niya rin ‘yon pero hindi. Sa halip ay tinanong niya ako ng tanong na sobrang hindi ko inaasahan.

“Ilang buwan ka rito sa France, tinuruan pa kitang mag-French noon, pero ayan lang ang alam mo?”

Tiningnan ko siya nang masama at tinalikuran. Bahala siya dyan. Sinasabi ko na nga kung anong nararamdaman ko, tatanungin pa kung ayon lang ba ang alam kong French word. E hindi lang naman yon yung alam ko. Pati kaya bonjour alam ko!

I’m making my way to the restroom when I felt him hugged me from the back. “I love you too.”

I just let him hugged me. Sino ba ako para mag-inarte? Tatlong taon na yung nasayang. Sapat na 'yon.

I felt his embrace become tighter as he kissed me on the side of my head. Paminsan ay nararamdman kong inaamoy-amoy niya ang buhok ko. “God, I miss you!  I miss us!”

Nanlaki ang mata ko nang bigla niya akong halikan sa leeg. Pero mas nagulat ako ng sipsipin niya ito.

Gosh! He’s giving me hickey in public!

Sinubukan kong kumawala pero humigpit lang 'yung yakap n'ya. The image of us under the sheet flash I’m my mind making my blood rushed to my cheeks.

“Bree, you looked flushed. What are you thinking?”

“N-nothing?”

“Really?” he asked with his mischievous smile.

“Tumigil ka nga!” tumawa lang siya nang tumawa. Ako naman gusto ko na lang lamunin ng lupa dahil sa hiya. Makalipas ang ilang sandali ay tumigil rin siya.

“You're wearing it?” Sinundan ko ng tingin ang tinitingnan niya at nalamang 'yung necklace na may Eiffel Tower na pendand ang tinutukoy niya.

I got this before the wedding. Pinadeliver niya sa akin. Noong una itatapon ko sana pero pinigilan ako ni Landon. Nung nakita ko ang laman, napaiyak na lang ako.

All this time pala, siya 'yung ginger head na nagligtas sa akin. I also confronted Landon about it at sabi niya wala raw siyang maalalang ganoon. Nagpakulay raw siya ng buhok pero never siyang pumuntang parking lot noong gabing yon.

Saka ko lang na-realize na nadiskubre pala ni Eiffel na ako 'yung babaeng niligtas niya at hinahanap. Kaya pala ganoon na lang ang mga kinilos at sinasabi niya simula noong umuwi ako ng bagong gupit. Siguro ay namukhaan niya ako dahil ganoon ang dati kong itsura. Kung titingnan,  pareho pala naming hinahanap ang isa't isa. Sobrang mapaglaro talaga si tadhana.

Then I wonder paano kung hindi ako sumama sa kaniya sa Paris.  Will all this happen?

While my mind was being filled with memories, naalala ko yung isang tanong pa sa utak ko kanina. “'Yung baby n'yo ni Keina?”

“The baby’s not mine.”

Gulat akong napalingon sa kaniya. “E kanino pala?”

“Hindi ko alam. May naka-one night stand siya dahil sa sobrang kalasingan. Sa tingin niya iyon ‘yung ama.”

Muli akong niyakap ni Eiffel. I felt sorry for Keina. Kahit papaano naman alam kong mabuting tao siya at gusto niya lang tumulong. Napaisip tuloy ako kung kamusta na si Landon.

"Eiffel."

"Hmm?"

"I've been searching for that red head that saves me. I thought it's Landon that's why I think I fall for him. But then it's you. It means  that I've been loving you since that day. Hindi pa ako nakakapag-thank you kasi nawala ka agad. So I just want to say thank you for saving me that day."

"I will always save you, Bree. Always. Anyways, may emergency kasi 'yung kaibigan ko kaya ako umalis.  Nu'ng bumalik naman ako, wala ka na. Bit it's okay. It's all in the past now."

Nanatili lang kami sa ganoong posisyon hanggang dumating si Cela. Naabutan niya kaming magkayakap ni Eiffel kaya naman nakakunot ang noo niya.

“Mom, why is this face-eating man hugging you?”

I smiled. Ang consistent kasi ng tawag niya kay Eiffel na face-eating man. Humiwalay ako ng yakap kay Eiffel at umupo ka-level ni Cela.

“Cela, do you remember the guy I told you before?”

Napaisip ito sandali bago tumango. “Your real prince charming aside daddy Landon?” inosenteng tanong nito.

Tumango ako. “He’s here.” Tumingin siya sa paligid hanggang napatingin kay Eiffel.

Bata pa lang, matalino na si Cela. Madali niyang naiintindihan ang mga bagay-bagay kaya hindi na rin ganoon kahirap ang paliwanagan noong naghiwalay kami ni Landon. The only question she asked us is if that will make us happy.

Bata pa lang, iniisip na niya agad kung sasaya ba kami. She’s condidering our happiness too kaya naman sobrang minahal rin naming ang batang ‘to. Hindi rin naman namin sinekreto sa kaniya na ampon lang siya. Naiintindihan naman niya.

“She will be my additional dad, mom?” kunot noong tanong niya.

“Tanungin mo siya, baby.”

Tumingin siya sa akin tapos ay pabalik kay Eiffel. “Mom said that she will be happy if… she’ll be with her real prince charming.” Bigla siyang yumuko tapos ay pinaglaruan yung maliliit na daliri niya. “um, so… can I also call you dad like daddy Landon? I promise I’m not pasaway and you just need to buy me ice cream like dad and…” she looked at me again. “protect me and mom and never eat mom’s face again.”

Napatawa ako sa huling sinabi niya.

Gumuhit ang ngiti sa mukha ni Eiffel. “I would love to be your additional dad.” Agad na tumakbo sa kaniya si Cela at niyakap siya.

“Thanks. Please love mom and I forever.” I heard Cela whispered.

“Always,” said Eiffel as he kiss Cela on her forehead.

Lumapit ako sa kanila at nakisama sa yakapan nila. We are just like that and I can’t help myself from smiling.

“Dad, we saw ice cream parlor before. Right, ya?” tumingin pa siya sa yaya niya na tumango naman.

Napatawa kami. Matalinong bata talaga.

Hand in hand, with Cela in the middle, we made our way into the ice cream parlor.

Right now, I’m not sure what’s waiting for us in the future. But one thing’s for sure. Everything falls on their right place on the right time. And right now, I felt so much happy and contented.